Έλαβα αυτό το υπέροχο ποίημα από έναν υπέροχο και ταλαντούχο αδερφό!
Πολλά πολλά ευχαριστώ για αυτό το δώρο!!
Αμπελοφιλιωσοφίες
Είναι εκείνες οι στιγμές που δεν πάει άλλο,
θέλεις να τρέξεις,
να φωνάξεις,
να κρυφτείς.
Να δώσεις μια και να τα κάνεις όλα λίμπα.
Ψάχνεις ένα μέρος να σωθείς
από την τόση τη βουή που σε τρελαίνει.
Ούτε ένα βλέμμα να σε δει ίσα στα μάτια,
ούτε ένα χάδι, μια αγκαλιά να ζεσταθείς.
Μέσα απ' τα γνωριμα τα γλυστερά δρομάκια,
σαν τη σκιά να δραπετεύσεις προσπαθείς.
Κι όταν ολότελα ξεφύγεις όλα μάταια,
γιατί ξανά είσαι στο μέρος της αρχής.
Σαν κιμωλία η ζωή γίνεται σκόνη,
αφήνει πίσω της γραμμούλα για να δουν,
άλλοτε άσκοπα με κύκλους σιγολιώνει,
κι άλλοτε ίχνος πως την έξοδο να βρούν.
Όσοι πιστά ακολουθούν μαζί και μόνοι,
έχουν το θάρρος και τολμούν να αγαπούν.
Έτσι πως γίναμε ποιός να μας νοστιμήσει,
την δανεική μας, την αλλόκοτη ζωή;
Σ'αυτό το πρόβλημα δεκτή η κάθε λύση,
κάθε γραμμούλα που ψηλά μας οδηγεί.
...Σαν ένα διάλειμμα ετούτες μου οι σκέψεις,
δε μένει πια καιρός να ονειρευτώ
όση απόμεινε στο χέρι κιμωλία
με αξιοπρέπεια και φιλότιμο κρατώ.
Γράφω μια λέξη που τη λένε ευτυχία
και κάπως έτσι τη ζωή... Φιλιωσοφώ!
Καλοτάξιδο το blog σου Φιλιώ, ...νοστιμίζεις την κάθε μέρα μας.
Κοσμίδης Ελευθέριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου